نسیم خنک

دیدن عکسی از تو،
لرزش قلبی به مدام،
پاسخی مبهم و رسمی،
و مردی که جان تازه می‌گیرد،
با نسیم خنکی که می‌آید.

اوصیکم بالتقوی الله برادران!

خبرگزاری فارس رفته با خانم «کَری توریس» ملقب به «سکسی ترین سیاستمدار آمریکایی» که از بازیگران با کمالات(!) هالیوود و البته از حامیان ساراپالینِ جمهوری خواه هم هست، درباره «جنبش وال استریت!!» مصاحبه کرده؛ ایشون لطف کردن و درباره مردم ایران فرمودن: «آنها انسان هستند و این موضوع، از نظر من، خیلی اهمیت دارد.»

همین چند روز پیش هم سوتی استفاده از تصویر تبلیغ کاندوم به جای آرم المپیک در شبکه پیچیده بود؛ عده ای معتقدند که این سوتی از سر عدم اطلاع است. اما مگر می شود خبرنگار فارس با مثلا این خانوم مصاحبه گرفته باشد و یک سرچ برای عکسش نزده باشد که این عکسی که گذاشته اند را انتخاب کرده باشد؟ حالا می گوییم ویکی و مطالب درباره ش را ندیده. این را که بگذاریم کنار اصرار دوستان فارس و پایگاه های هم نوعشان مثل رجا، مشرق و ... برای نوشتن اروتیک از زنان رسانه های مقابل شان، تفسیر دیگری به دست می آید. البته قضیه عقب تر از این رسانه هاست و به گمانم دوستان صفحه گزارش های میانی یالثارات و عکسای نیمه سانسور شده اش را یادشان هست. اطاله کلام نکنم، منظورم مشخص است، برادران را به تقوا دعوا می کنم.

 
+ لینک خبر
در همین زمینه:
+ وب سایت مهربانانه دافیانه خواهر کَری توریس
+ تصاویری دیگر از خواهر کَری توریس (لطفا بین افطار تا سحر ببینید)
+ ویکیِ خواهر توریس

نوشتن

قدیم ترها، هر روز موضوعی برای نوشتن بود، بی موضوعی هم دلیل نوشتن بود؛
اما چند وقتیه تا به غیرتم بر نخوره نمی تونم بنویسم

23 سالگی لعنتی

گذشتن از 23 سالگی واقعیت تازه ای است که تازه با آن مواجه شدم، خیلی ناگهانی!
راستش این است که تا همین چند ماه پیش من هنوز برای خودم هم پسری 17-18 ساله بودم، هنوز تصورم این بود که چیزهایی تجربه نشده، و تا وقتی تجربه نشوند این مرحله رد نمی شود؛ واقعیت این است که هیچ وقت هم تجربه نشدند و پر از شکست بود، هیچ ثباتی در زندگی وجود نداشته است.
اینکه اوضاع چطور پیش می رود که همه چیز کنار هم قرار بگیرد، که دایم به من یاد آوری کند در 24مین سال زندگی هستم، هنوز هم خودم نتوانستم وقایع را مرتب کنم و بفهمم چگونه و چرا.
زندگی در 18 سالگی متوقف شده بود و شکست ها پشت شکست ها اجازه پذیرش گذرزمان را نمی داد؛ نقصان های رشد بصری حقیر و تصور خلق الله نیز بر این توقف موثر بود. با این حال این عدم فهم وضعیت و چرایی، چیزی از سهمگین بودن سقوط ناگهانی در 23 سالگی کم نمی کند. 23 ساله ای که زمانی بزرگسال ترین آشنایان من بوده اند.
هنوز با 23 ساله بودن کنار نیامده ام، روزها پر از سوال ها و یادآوری چیزهایی است که به نظر دیر شده است، گاهی حجم انبوه دیر شدگی و دیر رسیدن ها به خیالت می زند که کلا جا بزنی ...

[audio:http://masih.ruhollah.org/files/2012/04/Bist-Salegi-WikiSeda_2.mp3|titles=Bist Salegi [WikiSeda]_2]

پ.ن:
من تولدم 2دی بوده، و این نوشته ربطی به سالروزتولد نداشت.

پریشب، شب سردی بود …

پریشب شب سردی بود، بعد از برف سنگین تهران و یخ زدگی خیابان ها. پریشب، پس از اینکه از مهدی صارمی فر در کافه کراسه جدا شدم، ماشین را روشن کردم؛ خیابان 16 آذر را از پورسینا به سمت پایین آمدم، فکر می کنم اسم خیابان/کوی پایینی ش، «نصرت» باشد. همین که پیچیدم در «نصرت» صحنه ای دیدم که برای چند روز پریشانم کرده است؛ خانواده ای، پدری، مادری، دو فرزندی که یکی شان خودش را از سوز سرما در آغوش پدرش فشرده بود. سرعت ماشین را از پریشانی ناگهانی آهسته کرده بودم که صدای بوق های پشت سرم به خودم آوردم، از شوک بوق ها کمی گاز دادم، اما کمی جلوتر پارک کردم. چه باید می کردم؟ 4 نفر آدم قرار است، خودم جای مستقلی نداشتم ببرمشان ...

حتما حضرات، فکری برای این قضیه کرده اند دیگر؟ این موضوع به بهزیستی مربوط می شود؟ تلفن بهزیستی را نداشتم، به خیال اینکه، پلیس 110، همچون 999 آنور آبی ها، مرکز رسیدگی به جمیع ناهنجاری ها و وقایع است، 110 اولین شماره ای بود که به ذهنم رسید تماس بگیرم این بود. قضیه را که برای مامور توضیح می دادم، به نظرم بی ادب و پرخاشگر آمد، چند باری با صدای بلند و لحن بی ادبانه صدای من را که برایش در حال توضیح بودم قطع کرد و آخرش که کل قضیه را شنید، گفت که به ما هیچ ربطی ندارد؛ باید با بهزیستی تماس بگیرم؛ شماره ای 8 رقمی از بهزیستی داد که چند باری که تماس گرفتم، کسی بر نداشت؛ با 118 تماس گرفتم، شماره اورژانس اجتماعی بهزیستی را بگیرم. 123 بود؛ با 123 تماس می گیرم، صدای اتوماتیک پشت خط توضیح می دهد که این شماره «فقط» مربوط به موارد کودک آزاری است؛ و البته بعد از کمی صبر برای اینکه شاید صحبت با فرد پشت خط بتواند کمک بکند، با پیام اینکه تمام کارشناسان مشغولند مواجه می شوم؛ و خودم را می گذارم جای کودک رنج دیده ای که هراسان با این شماره تماس گرفته است و با این پیام مواجه می شود.

فکرم به جای دیگری قد نمی دهد، در کشمکش با خودم که چه باید بکنم، یا نه، سمت خانه می روم، آن سوی شهر، نزدیکی خانه دائم با خودم درگیرم کاش با خانواده م تماس می گرفتم و برای مهمان کردن این خانواده اجازه می گرفتم. این عذاب وجدان مثل خوره عصبی م کرده است؛ دفعه بعد و بعدها باید چه کنم/کنیم؟ مگر شهر چقدر خانواده بی خانمان دارد؟ ساختن یک مجتمع اسکان موقت چقدر خرج از دولت 3هزار میلیاردی می گیرد؟

بهرحال، اگر شما هم روز سوار بر ماشین با بخاری گرم، از 16 آذر می گذشتید، نزدیک کوی «نصرت» کمی آهسته تر برانید، شاید به موقع ترمز بگیرید.

گر عیان گردد سر اعوانت بدان / آبرو خورده شرف قی کرده اند!

امروز موقع چک کردن کامنت ها، ذیل خبر «چند نکته درباره تهدید جدید دولت به افشاگری های سیاسی» که شعر تهدید آمیز روزنامه ایران نقل شده بود، یکی از خوانندگان شفاف پاسخی موزون به این تهدید داده بود که از آنجا که دوستان فیلترچی حتی کامنت ها رو هم حتی برای 5 دقیقه روی سایت موندن دست آویز بر زمین کوفتن پایگاه ها می کنند، بدم نیومد تو وبلاگ نقلش کنم؛ یک مشکلی هم نرم افزار سایت شفاف داره اسم و ایمیل کامنت گذارا رو نمی گیرد که اسمشون رو نقل کنم:

این همه غوغا که بر پا کرده اند / از برای حق مردم کرده اند
آن لباسی که بفرموده طبیب / بر تن مردان دولت کرده اند
قیچی و سوزن تماما دست توست / کهنه پوشی حق مردم کرده اند
دست این دولت اگر پاک است و ناب!! / اختلاس بی شک فقیران کرده اند!!
این سکوت از بهر وحدت نی بود / چون نباش حرف حق، این کرده اند
ورنه آنان که زنند شیپور عدل / با خدای خود تعامل کرده اند
شک ندارم توی این لیست سیاه / نام ناموس و ولد حک کرده اند
صد هزاران دست خط و برگ زور / بهر یاران خدا جعل کرده اند
شاخص بورس و تحول در کجاست؟!! / کین چنین سرقت ز مخزن کرده اند
گفتنی هایت بماند ای طبیب /  بهر رازت پرده پوشی کرده اند
گر عیان گردد سر اعوانت بدان / آبرو خورده شرف قی کرده اند!

(طبیب: دکتر)

مهمان ناخوانده و دو کلمه درد و دل دوستانه :)

به نام خدا

خواننده های این وبلاگ همیشه عادت داشتند مطالبی که براساس نظر نویسنده بود رو بخونند. اما امشب ی مهمون ناخونده داره این وبلاگ

ی مهمون ناخونده برای برادر رزمنده مسیح :)

خیلی خلاصه عرض می کنم، بنده، ممدمسیح رو تا یه حدودی می شناسم. یه پسر خوب، یکم بیش فعال، با انگیزه، جذاب، با تریپ فرانسوی (البته قدیما) و خب البته حزبل

البته خب بعضی ها هم مسیح رو تو دسته ی قرت الله میزارن :)

همه این دعوا ها رو امشب فراموش کنید، که کی چی گفت، کی چیکار کرد، که فلانی برای رسیدن به قدرت چه خیانت هایی به مردم و مملکتش کرد، به خودش کرد، چه بنده بدی برای خدای خودش بود

نیاز نیس مسیح و تو و من و ...  دنیا رو متحول کنیم و نجات بدیم! کافیه بنده باشیم، نه بنده افراد قدرتمند سیاسی و مالی و...، بنده ی خدا، بنده ای که کارش عشق بازی ئه، عشق بازی با معبود، با خالق

کافیه سعی کنیم آدم باشیم، کافیه برای خودمون حق قائل نشیم، کافیه عقاید خودمونو نخوایم به دیگران اجبار کنیم، کافیه هرکسی جایگاه خودشو بشناسه

امام علی (ع) می فرماید: " احمق ترین خلق کسی است که خود را عاقلترین خلق بداند. "

از بیش از 2500 سال پیش تا الآن انواع اقسام انسان ها اومدند، حکومت کردند، بد یا خوب، رفتند، من هم میرم، تو هم میری، تمام کسایی که لذت قدرت و سیاست زیر زبونشون مزه کرده و برای اون دیگران له می کنن، بی اخلاقی می کنند و ... هم میرند

این دنیا محل گذر ئه :)

امام علی (ع) می فرماید: " ارزش هرکس به اندازه کاری است که به خوبی می تواند انجام دهد "

از همه خواننده های این وبلاگ، چه چپ، چه راست، چه مسلمون، چه یهودی، چه مسیحی و چه لائیک و ... عاجزانه تقاضا دارم منصف باشیم، بخاطر جریان و نظریه و اعتقادات خودمون دیگران رو له نکنیم

به هم احترام بگذارید

بگذارید چیزی که داره از این مملکت رخت می بنده و میره، که همون ادب و احترام متقابل و دوستی ها و صمیمیت هاست، دوباره یه جونی به این مملکت بده

بجای دعواهای مسخره و بچه بازی های سیاسی و شخصی و ... همه باهم سعی کنیم هرکاری که ا َزَمون بر می آد هرچند کوچیک برای پیشرفت این مملکت انجام بدیم

حضرت امیرالمؤمنین می فرمایند: " بدبخترین مردم کسی است که دینش را برای دنیای دیگری بفروشد. "

والسلام

مهمان ناخوانده

1390/06/20

این نوشته در واقع نوشته ی یک مهمان ناخوانده، یک هکر آشناست؛ گذاشتم برای یادگاری بماند:

به نام خدا

خواننده های این وبلاگ همیشه عادت داشتند مطالبی که براساس نظر نویسنده بود رو بخونند. اما امشب یه مهمون ناخونده داره این وبلاگ
یه مهمون ناخونده برای برادر رزمنده مسیح :)
خیلی خلاصه عرض می کنم، بنده، ممدمسیح رو تا یه حدودی می شناسم. یه پسر خوب، یکم بیش فعال، با انگیزه، جذاب، با تریپ فرانسوی (البته قدیما) و خب البته حزبل
البته خب بعضی ها هم مسیح رو تو دسته ی قرت الله میزارن :)
همه این دعوا ها رو امشب فراموش کنید، که کی چی گفت، کی چیکار کرد، که فلانی برای رسیدن به قدرت چه خیانت هایی به مردم و مملکتش کرد، به خودش کرد، چه بنده بدی برای خدای خودش بود
نیاز نیس مسیح و تو و من و ...  دنیا رو متحول کنیم و نجات بدیم! کافیه بنده باشیم، نه بنده افراد قدرتمند سیاسی و مالی و...، بنده ی خدا، بنده ای که کارش عشق بازی ئه، عشق بازی با معبود، با خالق
کافیه سعی کنیم آدم باشیم، کافیه برای خودمون حق قائل نشیم، کافیه عقاید خودمونو نخوایم به دیگران تحمیل کنیم، کافیه هرکسی جایگاه خودشو بشناسه
امام علی (ع) می فرمایند: " احمق ترین خلق کسی است که خود را عاقلترین خلق بداند. "
از بیش از 2500 سال پیش تا الآن انواع اقسام انسان ها اومدند، حکومت کردند، بد یا خوب، رفتند، من هم میرم، تو هم میری، تمام کسایی که لذت قدرت و سیاست زیر زبونشون مزه کرده و برای اون دیگران له کردند و  می کنن، بی اخلاقی می کنند و ... هم میرند، آدمای خوبشم میرن؛ این دنیا محل گذره :)
امام علی (ع) می فرمایند: " ارزش هرکس به اندازه کاری است که به خوبی می تواند انجام دهد "

از همه خواننده های این وبلاگ، چه چپ، چه راست، چه مسلمون، چه یهودی، چه مسیحی و چه لائیک و ... عاجزانه تقاضا دارم منصف باشیم، بخاطر جریان و نظریه و اعتقادات خودمون دیگران رو له نکنیم
به هم احترام بگذارید
انقد بیت المال رو حیف و میل نکنید، به داد مردم برسید
بگذارید چیزی که داره از این مملکت رخت می بنده و میره، که همون ادب و احترام متقابل و دوستی ها و صمیمیت هاست، دوباره یه جونی به این مملکت بده
بجای دعواهای مسخره و بچه بازی های سیاسی و شخصی و ... همه باهم سعی کنیم هرکاری که ا َزَمون بر می آد هرچند کوچیک برای پیشرفت این مملکت انجام بدیم

حضرت امیرالمؤمنین (ع) می فرمایند: " بدبخترین مردم کسی است که دینش را برای دنیای دیگری بفروشد. "

والسلام
مهمان ناخوانده
1390/06/20

محض بالابردن آمار رفقا

سه سال پیش اینا بود که به نظرم رسید یکم باید از جدیت زندگی کم کنم، یه کم که چه عرض کنم خیلی، پشت کنکور بودم، برای همن مرتب کارتون می دیدم؛ وبلاگ سیاسی م رو بستم، تجمعی همایش از هر چیزی که می تونست دغدغه و غیرتی رو تحریک کنه و آرامش موقت زندگی رو به هم بزنه پرهیز می کردم؛
همین فرایند شد که وسط این بازی ها فرفری و خنده و کَل و کَل و اینا، ابزارهای جدی ای مثل گودر جذب م نکرد؛ یعنی برام اصل موضوعیتی نداشت، در حالی که از خبر فرار می کردم، پشت هم مطلب ببینم، بعد آدم ها با هم بگو بخند هم نکنند، مطلبای بی کامنت و اینا.
ولی الآن چند روزه، بعد مدت ها که دارم سعی می کنم نرمال شم، و فکر می کنم که می تونم الآن هر چیزی رو بذارم سر جای خودش، یکی از کارایی که هر روز می کنم سر زدن به گودره؛
الآن که نه وبلاگ پر بازدیدی دارم، نه تشکل خفنی هست، نه اتفاق خاصی، نه خیابونی شلوغه، همه چی مردابی ه؛ تنها کاری خوبی که وقتی حواسم هست انجام می دم اینه که هر مطلب همخوان شده ای که از وبلاگ های بچه ها می بینم، بی خیال اینکه قالیبافی است طرف، یا احمدی نژادی؛ لایک می زنم (فشردن مکرر کلید L)؛ فکر می کنم لایک کم داریم. شما هم بخیل نباش.

محافظه کاری

وقتی محافظه کار می شوی، یک زمان هایی هست وضع انقدر آزار دهنده (یا چندش آور یا هرچی) هست که می خواهی از یک جایی، موقعیتی، وضعیتی بکنی بری بیرون؛ و تنها دلیلی که این کار رو نمی کنی اینه که نمی دونی بعدش کجا می ری.
قوانین این وضع ناخوشایند را بلدی و قابل پیشبینی است؛ ولی خروج موقعیت قابل تصویری نیست.
پس صبر می کنی، صبر می کنی شاید یک روز بفهمی آن ور دیوار چیست، بعد خَلّص.

وظیفه اصلی

نمی دونم برای همه همین قدر طول می کشه بفهمند؛ یا من یکم دوزاری م کج بوده؛
که دنیا (و ملحقاتش) همیشه به پیش می ره، و همیشه یک سری بهش اضافه می شن، و یک سری کم؛ و هر لحظه یک لحظه بکر است؛
یعنی هر بار که به هر لحظه، فعالیت، اجتماع و ... وارد می شی، موقعیت جدیدی است که می تونی توش رشد یا سقوط کنی؛ و در عین حال اگر امروز از این لحظه، فعالیت، اجتماع و ... خارج بشی، لزوما اتفاق خاصی نه برای خودت، نه برای دنیا (در یک نگاه بالاتر) نمی افته.
پس نه عجله ای لازمه، نه حرصی، نه اجباری؛
سخت نگیر، چیز خاصی رو از دست نمی دی، وقتی وظیفه اصلی «خوب بودنه».